Dominican '09

De zomer van 2009 was geweldig. Het contrast met de twee jaar ervoor was groot, maar ook los daarvan was het een goede zomer. Naast de drie weken die ik met BV in Spanje doorbracht, lopend naar Santiago, ging ik nog twee weken met Vriendje naar de Dominicaanse Republiek. En wat is het daar mooi. Wat was het fijn. Wat was ik overweldigd.

Het cliché is waar: de lichte stranden, de felblauwe zee, het is zo mooi. Maar het verbaasde me dat het nog zo ongerept was. Aan de oostkust staat het vol grote hotels, golfbanen, overheerst het toerisme, maar waar wij zaten was het rustig.

Ik herinner me het lege strand, het goede eten van de Belgische chefkok die de Europese drukte had verruild voor dit, voor de ruimte. Het zwembad dat alleen door een rij rotsen van de zee werd gescheiden. Het lekkere eten, fruit op de schalen, in de bomen. Kleine kraampjes langs de kant van de weg waar etenswaren werden verkocht. Lappen vlees en koeienschedels. Op plastic stoeltjes op het zoveelste mooie strand, vis eten die een paar uur daarvoor nog in de zee zwom. De man die een kalfje kocht om zelf te slachten, maar er gehecht aan raakte en hem nu verzorgt in zijn achtertuin.

Bacardi Island, wat lang niet zo boeiend is als men denkt. Nog meer mooie stranden, alleen nu vol toeristen. Het feit dat drankjes inbegrepen zijn bij de excursies. Niet alle drankjes overigens, maar Cuba Libre tot je er bij neer valt. En dat terwijl je misselijk op de boot zit, nee bedankt.

De zee op, naar het strand waar verder alleen de lokale bevolking zat. Mijn eigen ananas uitkiezen voor een euro, rum en suiker erbij, terug de zee in. Een man met gitaar, spelende kinderen, de bodem kunnen zien. Vanaf zee uitkijken op de kustlijn, op het landschap van Jurassic Park. Of zwemmen in het binnenmeer dat ontstond toen de aarde inzakte boven een ondergrondse rivier. Zwemmen terwijl beneden je zo'n diepte is. Er wordt daar veel gedoken, onder de grond, van grot naar grot - zo eng.

Hoe kan je anders dan verliefd worden op het leven op zo'n plek? De meest indrukwekkend tocht die ik ooit te paard heb gemaakt. Stijl omhoog, door de modder, door het water, bergen op en af die ik onmogelijk te voet had kunnen begaan. Aan het eind in volle galop langs de branding.

De laatste avond, een fles cola en een fles rum voor wat omgerekend zo'n vier euro was. Uren praten met mensen die we amper kenden. Herkenning, kwetsbaarheid en vooral heel veel waardering. De vrouw die dwars door me heen leek te kijken, zag wat ik niet hoefde te zeggen en zei wat ik moest ik horen.

Ik herinner me zoveel, maar vooral dit: de kriebel in mijn buik, in mijn hart, in mijn mondhoeken die ik toen niet kon beschrijven, en nog steeds niet helemaal. Ik denk dat het levenslust was. Dat ik dacht: als dit de wereld is, dan wil ik haar wel. Als dit liefde is, dan blijf ik wel. Als dit mijn leven is, dan wil ik wel.