VEJER: Zeven dagen zomer

Het strand, ergens tussen El Palmar en Los Caños. De witte vuurtoren steekt vertrouwd wit af tegen de blauwe lucht. Ineens ben ik hier weer.

Zes uur eerder landde ik in Sevilla. Met mijn voeten nog koud van de Hollandse regen en de airco in het vliegtuig, was de hitte meer dan welkom. Trui uit, tas pakken, met mijn slippers over het wegdek dat trilde in de hitte. Dus dit is zinderen.
Terwijl ik wegloop van het vliegtuig, voel ik heel even zenuwen. Wat doe ik hier ook alweer, alleen? Het kost me 30 seconden, de tijd tussen het de bagageband en de schuifdeuren, om mezelf te hervatten. De koffer voelt vertrouwd in mij hand, mijn benen lopen vanzelf de goede richting op. Mijn hoofd moet nog even wennen, maar mijn lijf is allang vertrouwd.

Ook BM is vertrouwd, alleen veel bruiner. Bruiner is ook het landschap. Struiken die twee maanden geleden nog zachtgroen waren, hebben zich nu overgegeven aan de hitte. Nog meer naar het zuiden is het weer niet zo genadeloos. Ik zie onderweg steeds meer rode en roze bloemen, heuvels die hun kleur nog niet verloren hebben, leven. We rijden naar Santa Lucia, waar ik ook al at met Soes, met Nathalie en met BV. Salade met geitenkaas en gekarameliseerde uien. Tomaten met basilicum-olie. Droge witte wijn. Koud water.

En de vraag, of ik naar zee wil. Ja. Ja. Ja. Ik wil naar zee. Ik wil zien hoe de lege winterstranden nu bruisen van leven. Voor het eerst in tijden zwem ik weer in zee, niet alleen met mijn onderbenen het water in, maar helemaal. Ik laat me dragen door de golven, dein op zout, helder water. Soms met krachtige slagen ertegenin, vaker met de stroom mee. Ik heb zout op mijn huid en in mijn haren, zand op plekken waar het niet hoort. Tijdens het schrijven maak ik vlekken in mijn Moleskine, maar wat geeft dat? Echt leven doe je niet netjes. Ik leef. Met vieze handen, zoute haren, zand in mijn bikini en een goed gebruinde huid.

Als je de zomer zoekt: ze is hier. En ik ben haar prinses.