Van veraf lijkt alles dichterbij

Er valt een schaduw op je schouder, steeds een stukje verder met het verschuiven van de zon. Ik kijk al een tijdje naar je, bestudeer je alsof ik met mijn ogen zo de lagen af kan pellen. Alsof ik daaronder dan iets vind en dat ook houden mag.
De hoek tussen je nek en je schouder is ongeveer tachtig graden aan de ene kant, honderd aan de andere. Je leunt naar me toe, maar je hoofd is van me afgebogen. De spanning in je hals is voelbaar in mijn onderbuik, maar jij hebt niets door. Je slaapt.

We hebben de hele ochtend gelopen, stonden op in het schemergebied tussen dag en nacht dat me zo lief is. Dat is waar we leven, waar we elkaar tegenkomen zonder belemmeringen. De dag is meestal veel te fel en in het donker worden dingen zwaarder dan nog draagbaar is. Geen van ons wil hieronder bezwijken.

Vandaag is anders. Deze dag telt niet mee, dit zijn de uren die niet vastgelegd en nooit herinnerd worden. Dit is het vacuüm vlak voor een nieuwe ademhaling, de tinteling van een hand die de huid nog niet heeft geraakt. Dit zijn de momenten die het net niet halen.
We zijn hier nu alleen om die reden, omdat vandaag net zo makkelijk vergeten als ontkend kan worden. Dat is de enige keuze die we mogen maken.

Ik voel de spierpijn in mijn benen van alle kilometers bergopwaarts, het rauwe gevoel in mijn keel waar mijn ademhaling steeds op volle kracht langsheen schuurde, dat mijn linkerhand ineens zo leeg voelt. Voor het donker wordt, zullen we weer van de toppen van de wereld naar beneden moeten. Je grapte dat je me zou dragen als ik het niet zou redden, ik lachte en zei niet dat ik hoopte dat juist jij me redden zou. Maar wij overwinnen allebei – zo veel en zo vaak dat er hier niets meer te redden valt.

Als je zo wakker wordt, zul je zeggen dat het je spijt. Dat je niet had willen slapen zo lang, dat je graag met me had gepraat. Dat vriendschap wellicht ook, maar zeker niet alleen in stilte plaatsvindt. In de ondergaande zon zul je daarna honderduit praten tot er geen zin onbesproken is gelaten.

Ik zal naar je luisteren, net zoals ik dat de uren daarvoor naar je dromen heb gedaan.