Tanger, Marokko, Afrika.

Wanneer iemand vraagt of je een dag mee wil naar Marokko, zeg je geen 'nee'. Ik niet tenminste, dus bevond ik me maandag rond elf uur ineens op de boot van Tarifa naar Tanger. In 35 minuten word je naar een ander land, een ander continent, een andere wereld gebracht.

Wat het meest opvalt zijn de geuren overal: pas gebakken brood, warm vlees, vers fruit, zand, kruiden en nog veel meer geuren die ik niet thuis kon brengen. De smalle straten zijn gevuld met heel veel mensen die hun weg overduidelijk een stuk beter konden vinden in het doolhof dan ik. Ik werd verrast door de contrasten die ogenschijnlijk moeiteloos naast elkaar konden bestaan, maar zag ook veel stereotypen bevestigd.

Ik hield van de oude stad, van het dagelijkse leven daar dat voor mij een museum leek, van de oude gebouwen met hun rijke versieringen en heldere kleuren. Van de felgekleurde taxi's en de verse munt thee. Van de muziek in het restaurant en de smaak van goed brood. Maar ik voel me niet veilig in een stad waar de mensen mijn taal ("no") niet willen kennen en ik niet versta wat ze me naroepen. Waar mensen voor alles geld vragen, ook al vroeg ik niet om hun diensten. Ik voelde me bekeken en schuldiger met iedere nee die ik hen verkocht.

De belangrijkste les van die dag is dat ik niet zomaar mijn hart heb verloren aan alles wat zuidelijker ligt dan Nederland, maar aan Spanje. Tanger is natuurlijk Marokko voor de Massa, maar ik weet wel dat ik daar nooit zou willen wonen. Het was een interessante dag, ik ben blij dat ik gegaan ben, maar was nog blijer dat ik aan het eind van de dag weer naar huis mocht, terug naar Vejer.