Geschokt kijk ik naar de gebeurtenis die zich voor mijn ogen afspeelt.
"Gaat ze het echt doen?" vraag ik me hardop af.
"Dat vroeg ik me ook net af," hoor ik aan de ene kant naast me. "Ik ook", aan de andere kant.
Tegenover ons zit een klein, tenger meisje met in haar hand een vork; op die vork een gigantische berg tagliatelle die ze nu in haar mond stopt.
"En nog belangrijker, pást dat ook nog?"
Het was het begin van een hilarische avond. Er waren bergen eten en flessen wijn die sneller leeg konden dan iemand van ons kon tellen. Ons luidkeelse gezang werd afgewisseld met hard gelach en opmerkingen die in ieder ander gezelschap ongepast waren geweest. Om me heen zat een groep die, afgezien van mijn lief, bestond uit eigenzinnige vrouwen. Geen van ons echt het afwachtende, conformerende type (geloof me, diegenen van wie je dat zou verwachten, zijn het nog het minst). Ieder met een eigen mening en sommigen een grotere mond dan goed voor hen zou zijn. Voor een buitenstaander lijken we waarschijnlijk een groepje luidruchtige, wellicht oppervlakkige, vrouwen.
Maar tussen de drank en flauwe grappen door, worden harten blootgelegd. Praat ik met haar over grenzen en dat de wereld niet zwart wit is, aai ik haar over haar been en verzeker haar dat ze goed genoeg is, kijk ik naar haar en hoop ik vanuit het diepste van mijn hart dat ze weet hoeveel ik om haar geef en hoop ik dat ze op een dag zichzelf zal zien zoals ze is (verdomd prachtig that is), praat ik met haar en haar over dood en scheiding en verdriet dat ik niet ken en hoop ik dat mijn luisterend oor genoeg is, zie ik hoe ze haar kwetsbaarheid laat zien aan ons en hoop ik dat zij dat ook eens zal doen in een gezelschap groter dan twee.
We hebben allemaal onze portie pijn en moeilijkheid gehad en we zijn er nog lang niet klaar mee, maar vanavond zijn we samen, hebben we elkaar en lachen we zo hard dat ik tranen in mijn ogen krijg. Misschien zijn we te luidruchtig of te gesloten, te lomp of te doortastend, misschien weten we niet wanneer we onze mond moeten houden of wanneer we hem open moeten trekken - maar ik ben trots op dit zootje ongeregeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten